سون تزو در کتاب هنر جنگ استراتژی‌هایی فوق‌العاده برای رسیدن به موفقیت در اختیار شما قرار داده، تا بتوانید هر زمان چیزی در زندگی‌تان ارزش جنگیدن داشت از آن استفاده نمایید.

کتاب هنر جنگ (The Art of War) قبل از میلاد مسیح در چین به رشته‌ی تحریر درآمد؛

اثری که بی‌گمان یکی از کهن‌ترین رساله‌های شناخته شده تاریخ جهان در پیرامون جنگ است. اصولى که سون تزو (Sun Tzu) در این کتاب مورد بحث قرار داده اندرزهایی است که از 2400 سال پیش تا به امروز همچنان تازگی دارد و اکنون به عنوان یک منبع کلاسیک و ماندگار در دانشگاه‌های بازاریابی و تبلیغات درس داده می‌شود.

لازم به ذکر است که در در سال 2000 میلادی فیلمی به نام هنر جنگ ساخته شد، که اشاره به همین کتاب دارد. شخصیت اصلی این فیلم یکی از ماموران سازمان ملل است و از تکنیک‌ها و شگرد‌های خودش برای ایجاد و حفظ صلح و امنیت استفاده می‌کند.

موضوع کتاب هنر جنگ چیست؟

تزو بیش از آن که بخواهد در مورد جنگ شما را راهنمایی کند، با استفاده از مجموعه‌ تکنیک‌های کاربردی که ارائه می‌دهد خواهان حل مشکلات است. در حقیقت هنر جنگ فرا‌تر از استعاره‌ی واژه‌ی «جنگ» است. این کلمه تنها نشان از هرگونه مشکلی‌ست که انسان در زندگی با آن مواجه می‌شود.

زیرا همه‌ی ما در زندگی پیوسته برای دستیابی به چیزی در پی نبردیم، پس چه بهتر که با مطالعه این کتاب از پیش استراتژی بازی با آن را یاد بگیریم.

یکی از بنیادی‌ترین مباحثی که تزو در کتابش به آن می‌پردازد این است که: «اگر شما خودتان و دشمنان را بشناسید، نگران نتیجه‌ی جنگ نیستید، ولی اگر صرفا خودتان را بشناسید و از دشمنتان شناخت درستی نداشته باشید در ازای کسب هر پیروزی رنج شکست را هم باید متحمل شوید. همچنین باید توجه داشت که بنابر تعالیم سون تزو، سرلشکری پیروز نبرد خواهد بود، که پیش از شروع جنگ، محاسبات بسیاری انجام می‌دهد، و سرلشکری بازنده است، که قبل از شروع جنگ، محاسبات کمی انجام می‌دهد.

بنابراین، هرچه محاسبات بیشتر، بهتر!

سون تزو را بیشتر بشناسیم:

سون تزو، فرمانده‌ای چینی است که در دوران پادشاهی وو، پانصد سال قبل از میلاد مسیح زندگی می‌کرده، او با توجه به اهمیت هنر رزم در میان کلیه کشورها، معتقد بود، بالاترین سطح هنر در جنگ این است که دشمن را بدون مبارزه شکست داد.

در بخشی از کتاب هنر جنگ می‌خوانیم:

سنت‌هاى ژاپنى بر این جارى است که «فصول سیزده‌گانه» سون تزو، براى نخستین بار به وسیله کى‌بى نو ماکى بى که دو بار (از 716 تا 735 و بعد از 752 تا 754 بعد از میلاد) در چین زیسته است و پس از 19 سال غیبت با مقادیرى از متون کلاسیک چینى به کشور خود بازگشته است، وارد ژاپن شده است. شوکو نى‌هونگى Shoku Nihongi (ضمیمه سالنامه‌هاى ژاپن) محتوى نقل قول‌هایى از اسناد سیاسى و تاریخى چینى است که در میان آن‌ها چندین گزیده از «هنر جنگ» سون تزو وجود دارد. براساس این منبع، کى‌بى نو ماکى‌بى، سون تزو را به مثابه خودآموز دستى آموزش جنگجویان ژاپنى پیش از سال 760 بعد از میلاد، مورد استفاده قرار مى‌داده است.

با این همه، از آن جا که ژاپنى‌ها، از زمان‌هایى خیلى دور، آشنایى بسیار گسترده‌اى با ادبیات کلاسیک چینى داشته‌اند، ما مى‌توانیم تصور کنیم که با آثار مربوط به هنر نظامى‌گرى در چین نیز از همان دوران‌ها آگاهى داشته‌اند. کتاب هفدهم نى‌هونگى که به شرح سلطنت امپراتور کى‌تایى Keitai پرداخته است، از یک فرزانه چینى که «کلاسیک‌هاى پنج گانه» را مى‌شناخته است، و از طریق کره در سال 516 بعد از میلاد وارد ژاپن شده است، گفت‌وگو مى‌کند. از همین تاریخ، میان ژاپن و پادشاهى پاچکه Pachke در کره، که به کلى «چینى شده» بوده است، روابط فرهنگى منظم برقرار بوده است.

در واقع، سانسوم Sansom توضیح مى‌دهد که ارتباط با چین «در دوران اولین قرن بعد از میلاد» یعنى در عصر هانهاى متأخر، «کاملاً برقرار بوده است»؛ و چندین هیأت سیاسى از ژاپن به سوى نایب‌السلطنه چینى کره در فاصله سال‌هاى 238 و 247 بعد از میلاد اعزام شده‌اند. هدف مشترک تمام این هیأت‌ها این بوده است که با تمدن و فنون چینى آشنایى حاصل کنند. ژاپنى‌ها در آن زمان نیز مانند امروز، مردانى کنجکاو بوده‌اند؛ و بنابراین، نخستین مسافران ژاپنى، در بازگشت به سرزمین خود، نه تنها نسخ خطى گوناگون، بلکه اشیاء باارزش و مفید هنرى نیز همراه داشته‌اند.